(Tekst: Jan Deceunynck, Afbeelding: Daniël Rys)
Op 12 oktober is het Dag van de Onthaalouder, en daarom zetten we jullie vandaag in de bloemetjes!
Rita Damen
… is al 30 jaar onthaalouder. Daarvoor werkte ze dertien jaar in een kinderkribbe. “De collega’s heb ik wel gemist. Maar de opvang van de kindjes thuis heb ik altijd enorm prettig gevonden,” legt ze uit. Verhaaltjes vertellen, liedjes zingen… Zalig vond ze het. “Ik zag ze die eerste levensjaren ontwikkelen tot echte persoontjes, met eigen karaktertjes. Met een aantal kinderen heb ik nog altijd contact. En sommige mama’s zijn vriendinnen voor het leven geworden.”
Volgend jaar stopt ze. “Ik doe het nog wel graag, maar fysiek wordt het te zwaar. De hele tijd bukken om schoentjes aan en uit te doen, kindjes optillen… Het wordt te veel. Ik voel ook dat ik er steeds vaker tegenop zie.” Daarom stopt ze liever. Al blijkt dat niet eenvoudig. “Omdat er tijdens mijn eerste jaren nog geen statuut was voor onthaalouders, tellen die jaren niet mee voor mijn pensioen. Ik kan dus pas in 2027 met pensioen. Maar zo lang volhouden, lukt niet. Als ik dus één puntje van kritiek heb, is het dat. Ik heb die negen gemiste jaren gewerkt van half zeven ’s ochtends tot half zeven ’s avonds. Maar dat blijkt niet mee te tellen. En ook de coronajaren, toen ik mijn eigen kleinkinderen niet mocht zien maar wel de hele week kindjes mocht opvangen, geven een dubbel gevoel. Ik begrijp dat kinderopvang toen nodig was. En ik heb het graag gedaan. Maar het wringt dan toch dat ik ondanks al mijn inspanningen pas in 2027 met pensioen mag.”