Mijn verhaal is er eentje van starten vanuit een gemis aan eigen kinderen. Vele onthaalouders zijn gestart net omdat ze moeder werden en dachten dat ze op die manier meer tijd hadden voor hun eigen gezin. Je verdiende er niet veel mee en je bouwde geen eigen sociale rechten op. Het was echter een keuze die ze als partners gemaakt hadden en er was toch het gezinspensioen. Alleen wil men dat nu net afschaffen. Het is elke mens voor zich die moet werken voor een eigen pensioen. Ik hoop dat zo’n egoïstisch idee, nooit wordt uitgevoerd.
Los daarvan, is het de dag van vandaag helaas voor de meesten onder ons niet weggelegd om van thuis uit bouwgrond of centen mee te krijgen. Dus dat betekent met 2 gaan werken om te sparen voor later. Want een eigen huis, dat is toch een stuk pensioenzekerheid, dat maakt men de bevolking toch wijs. Huren is weggesmeten geld, niet ? Zelf heb ik een aantal jaren gewerkt als werknemer en kan ik gelukkig terugvallen op stempelgeld. Vele onthaalouders kunnen dat echter niet en dat terwijl ze hun beste jaren gaven om anderen wel te kunnen laten werken met 2. Zelf moet ik bekennen dat ik dit enkel kan blijven doen dankzij de gulheid van mijn man. Valt die straks weg om een of andere reden, dan moet ik ander werk zoeken. Dat is voor mij een ramp, want dit is het mooiste beroep dat ik al heb gedaan.
Tijdens de jaren dat ik nu al onthaalouder ben, heb ik wel een aantal zwarte momenten gehad. Eentje ervan was dat ik als gevolg van endometriose mijn baarmoeder moest laten verwijderen. Ik kreeg er helaas een maand later een ernstige infectie bij, zodat ik nogmaals met spoed moest geopereerd worden. Hierdoor werden de 2 maanden voorziene rust er noodgedwongen 3. En dat dit gevolgen had voor mijn bezetting, weet iedereen die onthaalouders is.
Een dik half jaar had ik een inkomen van 600 euro. Daar wordt een mens wel droevig van zeker tegen de feestdagen, want ik had die geplande operatie voorzien begin juli en kreeg er die ongeplande bij begin augustus. De arbeidsgeneesheer besliste dat ik niet met een halve bezetting mocht opstarten na die 2 maanden ziekteverlof. Ik moest na mijn derde maand ziekteverlof volledig opstarten, helaas wel met een halve bezetting.
Wat mij nog heeft mijn gedaan, was dat mijn 2de vader palliatief was en ik mijn moeder niet kon ondersteunen. Zij heeft mijn pa verloren toen ik 23 jaar was en nu verloor ze opnieuw een man aan kanker. Mijn verantwoordelijke had het te druk om eventueel te kunnen inspringen als ik onverwachts zou willen naar de kliniek gaan. Dat betekent zelf enkele vrijwilligers zoeken en onbetaald sluiten.
Het is vooral dat onverwachtse in het leven dat ons harder treft. Zo kreeg mijn jongste zus een beroerte en moest ze geopereerd worden van een hersenafwijking. Dat moest dan gebeuren rond de verjaardag van haar dochtertje die dan 3 jaar zou worden. Mijn moeder heeft last van haar bloeddruk en we hebben het voor haar een tijdje verborgen, want we konden haar niet de klok rond bijstaan. Dat deed pijn dat ik er niet voor haar kon zijn, op de manier die ik wilde. Gelukkig is de operatie van mijn zus geslaagd en is ze nu aan het revalideren.
Zo lang alles goed gaat, is er voor mij geen vuiltje aan de lucht. Ons huis is afbetaald en wij hebben geen kosten van het opvoeden van kinderen. Mijn jongere collega’s wel en ik hoor hun dikwijls zuchten over hun bezetting. Tot nu toe, voor mij ook geen probleem, want met het loon van mijn man kunnen we net rondkomen. Alleen kunnen we niet sparen voor onze oude dag en kinderen die ons gaan helpen, zijn er niet.
Boos ben ik ook, omdat wij zo weinig persoonlijke groeikansen krijgen. Ondertussen heb ik heel wat ervaring opgebouwd in de kinderopvang die niet word gevalideerd. Het kaderdecreet wil dat iedereen een diploma heeft en kindjes verdienen de beste zorgen. Geef mij dan een kans om met educatief verlof een diploma te gaan behalen. Ik wil maar wat graag mijn bachelor boekhouden omzetten in een bachelor pedagogiek van het jonge kind.
Heel wat collega’s kunnen het niveau van de onthaalouderacademie niet aan en toch zijn zij bekwame kinderbegeleiders. Want bij kinderen moet je niet met veel en mooie woorden afkomen. Het zit hem daar meer in een begrijpend gebaar en daarnaar te handelen. Een statuut zou betekenen dat we betere kansen in het leven op alle vlakken.
WAAR BLIJFT ONZE STATUUT ? HET STOND IN HET REGEERAKKOORD EN DAN ZOU HET MOETEN WORDEN UITGEVOERD. WANT ALS IK HET GOED BEGRIJP KOMT ER GEEN RIJKENTAKS, OMDAT HET NIET IN HET REGEERAKKOORD STAAT. REGERING DOE DAN TENMINSTE WAT U ZEGT TE ZULLEN DOEN.