Beste mensen,
Ik ben in 1993 gestart als onthaalmoeder en heb het altijd heel graag gedaan. Zowel voor de ouders die me waardeerden als de ouders die de job als onthaalmoeder 'geen job' vonden. Ik deed het voor de kindjes. Nu ben ik op 8 januari 2014 geopereerd geweest en eind juli nog eens. Dus nog steeds aan de ziekenfonds en doordat ik bijna geen opvangkindjes had ook een magere ziekte-uitkering waar we het maar mee moeten doen.
Sinds dat ik niet kan werken heb ik heel veel tijd gehad om na te denken. En bij mij is er een hele harde twijfel of ik nog de moeite ga doen om terug te starten. Een paar redenen. Ten eerst heb ik geen vast inkomen, ten tweede krijg ik geen respect, ten derde heb ik geen eigen huis meer en ten vierde krijg ik geen ruggensteun / hulp. enz.
Tegen eind september zal ik mijn beslissing nemen maar die ziet er niet rooskleurig uit. Laat ons zeggen dat ik 90% zeker ben om er een punt achter te zetten. Maar voor ons gezin een stap in het onbekende want ik kan momenteel (door omstandigheden) niet gaan werken. Het feit van de onkostenvergoeding was voor ons ideaal. En mijn beslissing om in de tijd als onthaalmoeder te starten heeft eigenlijk gans ons gezin de das omgedaan. Geen zekerheid, geen werkloosheidsuitkering, geen leefbaar loon.... Gewoon mijn liefde voor de kinderen en omdat ik ook zelf voor mijn eigen kids wilde zorgen.
Maar daardoor hebben we nu geen enkele zekerheid meer, geen toekomst, niets. Ik hoop voor iedere onthaalmoeder dat er iets komt van wetgeving maar met alles wat ik hoor, vrees ik ervoor. succes iedereen.
Groeten van een beu gestreden onthaalmoeder/moeder.