25 jaar geleden startte ik als onthaalmoeder. Ik was toen 31 jaar oud. Ik heb 2 dochters, één van 29 en één van 25 jaar. Er was toen nog geen dienst, dus was ik enkele maanden onthaalmoeder op zelfstandige basis. Maar al snel was ik aangesloten met de dienst. Ik was werkloos geworden, mijn kinderen waren klein, dus onthaalmoeder worden was de ideale job!
In 1992 kreeg ik borstkanker, maar ik was getrouwd en kon dus heel makkelijk enkele maanden revalideren. Maar.. in 1995 ben ik gescheiden en stond ik er alleen voor met 2 kinderen. Ik moest keihard werken, maar het ging, ik had alimentatie voor mij en voor mijn kinderen. Maar na enkele maanden kreeg ik uitzaaiingen en nu stond ik er alleen voor! Ik onderging een operatie, amputatie van rechter borst, bestralingen en chemotherapie. Wij hadden geen ziekteverzekering.
Al snel zag ik mij genoodzaakt om terug te starten. Ik had fantastische vrienden die iedere namiddag kwamen babysitten op de kindjes zodat ik mijn bestraling kon halen. De chemo's waren op vrijdag zodat ik 2 dagen tijd had om te recupereren, dit 6 maanden aan een stuk. Na een jaar heb ik dan een reconstructie ondergaan en na 6 weken was ik al weer aan het werk.
Ik moet wel zeggen dat ik heel veel steun had van de kindjes en de ouders. Gelukkig kreeg ik de kans om een sociale woning te pakken te krijgen en betaalde ik 185 euro huur ipv 20.000 frank, dus dat was een meevaller. Maar weer sloeg het noodlot toe, ik had een hernia, een dubbele, 3 maanden heb ik rondgekropen om toch maar te kunnen werken, tot het niet meer ging en ik moest weer een operatie ondergaan.
Na 6 weken was ik weer aan het werk, want er was nog steeds geen ziekteverzekering. Een hele tijd ging het goed, ons sociaal statuut begon ook te veranderen. Het was nog niet wat het moest zijn, maar wel een stap in de goede richting. Maar nu in augustus ben ik voor de tweede maal geopereerd aan mijn rug en heeft de chirurg mij gezegd dat het beter is om niet meer het zware werk als onthaalmoeder uit te oefenen.
En daar zit ik nu, met een rug die van boven tot beneden versleten is en gezien mijn ouderdom is het niet meer mogelijk om te veranderen. Ik stel nu al mijn hoop op beroepsziekte, en anders zal ik moeten rondkomen met hetgeen ik van de ziekenkas ontvang. Gelukkig ben ik nu ondertussen wel getrouwd dus financieel is het iets makkelijker, maar toch... niet alleen het niet werken, maar ook het gat waar ik ingevallen ben, de stilte, het niets meer kunnen doen. Dus wil ik nu alleen nog even kwijt, onderschat de job van onthaalouder niet, want het is keihard werken.
Bedankt dat ik even mijn verhaal kwijt kon.
Annemie