Ik draag de gezinsopvang een warm hart toe, maar als ‘mijn baby’s’ naar school gaan stop ik er mee na deze lichting. Ik doe dit opvangwerk heel graag en weet nu al dat ik mijn sloebers zal missen maar ... ik wil mijn huis terug!
Anders dan andere ‘werkende’ vrouwen /mannen trekken wij als onthaalgezin niet de deur ‘s ochtends achter ons dicht om te gaan werken, we zetten ze juist wagenwijd open! Reeds voor dag en dauw staan er mensen in je keuken en alles moet er dan ook steeds keurig, fris en clean bij liggen (vaak niet evident als je zelf een groot gezin hebt met tieners ). ‘s Avonds als je eigen kroost hongerig naar binnen tuimelt zit jij steevast in de spits van kinderen die fruitpap moeten krijgen en kindjes die opgehaald worden. Ouders wensen een woordje uitleg en je eigen dochter wilt persé haar schooldag vertellen (soms bijna hel). Ook is er geen duidelijke werk- thuis grens na ‘onze werktijd’ , ons werk is constant aanwezig: kinderstoelen, potjes, verzorgingstafel, box, speelgoed in woonkamer & keuken . Kinderbedjes in iedere slaapkamer, ook in de mijne natuurlijk en dus heb ik vaak het gevoel dat ik met mijn werk in bed stap, zo tastbaar is de aanwezigheid ervan.
Heel ons gezinsleven heeft zich ‘hervormd’ toen ik als onthaalmoeder startte. Keuken en woonkamer werden kindvriendelijk aangepast, mooie planten en aandenkens aan verre reizen moesten wijken, nieuwe decoratie ideetjes konden niet gerealiseerd worden want ...de kleintjes hun veilige speelruimte stond voorop!
Bij zussen en schoonzussen zien de woonruimten er zo anders uit. Soms kijk ik met enige spijt naar hun nieuwste aankopen: vazen, meubeltjes ...... Knap, maar hier onmogelijk met mijn lieverdjes .
Bij alles wat wij plannen in huis of tuin moet er steeds rekening gehouden worden met mijn werk. Schilderen we de keuken in een modern tintje?! Na 10 maand mag dit opnieuw geschilderd worden, want de kinderhandjes maken de muren tot op kleuterhoogte smoezelig en door het veelvuldig afwassen blijft er op sommige plaatsen nog amper verf aan de muur zitten.
We dachten dat het allemaal aantrekkelijker zou worden met ons statuut maar eerlijk waar, ik krijg van dat statuut soms een punthoofd. Reken maar na of je inderdaad juist vergoed wordt als je 9 verschillende kindjes deeltijds in opvang hebt , die allemaal al wel eens ziek zijn of maar een halve dag komen i.p.v. een hele dag of 1/3 opvang i.p.v. een halve dag!
Het beetje vrije tijd dat ik heb moet ik dan spenderen om alles na te rekenen (liever niet) dus maar hopen dat iedereen het juist doet.
Voortdurend wijzigt er vanalles ......de diensthoofden hebben minder tijd om ons regelmatig te bezoeken en ruggensteun te bieden want ook zij zitten bedolven onder de papieren (sommige geven er zelfs de brui aan en zoeken een andere job).
Dus, neen dank u, voor mij niet langer van dit alles .
Maar met of zonder statuut ...ik denk dat dit mijn beslissing niet echt heeft beïnvloed. Wat dan wel de doorslag gaf is moeilijk te zeggen. Het is meer dan waarschijnlijk een stevige mix van vele kleine en grote externe factoren, maar vooral van een proces dat zich bij mij vanbinnen heeft voltrokken .
Je kan zeggen “dit alles wist je toch bij aanvang ?!” Niets is minder waar. Je kunt de impact van onthaalwerk op je gezins- en je eigen leven niet inschatten, zeker niet op lange termijn (5 jaar ,10 jaar ...) .
Er gebeurt zoveel in een mensenleven, kinderen worden groot, het overlijden van een zeer dierbaar iemand, ziekte van gezinsleden en dan plots stel je vast dat je niet langer op deze ingeslagen weg wil doorgaan. Je staat als ouder van volwassen kinderen nu éénmaal anders tegenover het leven dan als twintiger met een wolk van een baby in je armen met nog een zee van tijd, en later is nog ver af.
Mijn ouders hebben heel bewust voor mij gekozen als opvangouder voor hun kindje . Ik wordt door hen ook gewaardeerd en op handen gedragen en daarom wil ik hen niet met een opvangprobleem opzadelen . Ook mijn kleintjes ( die ik in mijn hart gesloten heb ) wil ik niet verplichten om aan een nieuwe opvangmoeder te moeten wennen, dus blijf ik werken tot de allerkleinste (nu 6 maand ) naar school gaat ...
Tot dan zal ik met evenveel inzet en toewijding en veel liefde mijn kindjes opvangen!