Hallo,ik werk al 14 jaar als onthaalouder. Elke dag met evenveel liefde en toewijding, de eerste jaren meer dan het klokje rond heel dikwijls van 6u 's morgens tot 9u 's avonds. Na 5 jaar besloot ik om nog maar tot half 6 's avonds te werken, en toen mijn oudste zoon naar de middelbare school ging werkte ik op vrijdag nog maar tot 13u. En sinds een jaartje werk ik vrijdag niet meer.
Nooit heb ik een dag dik tegen mijn zin gewerkt, ziek zijn kende ik niet,en pijn kon me niet weerhouden mijn kindjes op te vangen, tot maart van dit jaar mijn lichaam besloot NU is het genoeg. Plotseling kon ik niet anders dan op ziekenkas gaan, en dan pas weet je hoe naïef je al die jaren je best gedaan hebt voor de maatschappij, want ja ik betaal bijdrage aan mijn ziekenfonds, ik betaal zorgkas,enz.
Maar waarom heb ik dan nu geen recht op hulp van de maatschappij, mijn rug wil niet meer, maar poetshulp met dienstencheques mag niet, gezinshulp daar moet je een half jaar of langer op wachten, mocht de adviserend geneesheer van het ziekenfonds besluiten dat ik weer kan werken al is het aangepast werk, en kan ik dan toch geen opvang meer doen,kan ik niet op werkloosheid terugvallen want ik ben te lang onthaalmoeder, noemt men dit eerlijk?
Nu stel ik mij de vraag waarom ik zo idealist ben geweest en zo dom om zoveel van mezelf te geven aan de maatschappij, want de regering vergeet dat zonder onthaalouders heel wat moeders of vaders de maatschappij veel geld zouden kosten omdat ze hun kindje dan niet weg kunnen brengen en dus ook niet kunnen werken, ik voel me ferm bedrogen in elk geval
Groetjes Christine