Hallo, ik ben in april 2005 officieel begonnen als onthaalmoeder, mijn eerste kind was toen 6 weken oud. Ik vond het heel erg leuk en fantastisch om met de kindjes bezig te zijn en mijn eigen kind te zien opgroeien.
In 2007 sloeg het noodlot toe... ik ben bevallen van mijn tweede kindje dat het down syndroom bleek te hebben. Ze was erg ongezond en haar leven hing aan een zijden draadje... lange periode van ziekenhuisopnames volgden... Tijdens die periodes had ik nergens recht op...
Ons tweede kindje bleef zwaar gehandicapt en moest tijdens haar ganse leven dikwijls opgenomen worden, vaak moest ik dan de grootouders inschakelen om niet te veel inkomensverlies te hebben.
In 2009 volgde nog een 3de en laatste kindje een kerngezonde dochtertje!
In september 2013 sloeg het noodlot opnieuw keihard toe... ons toen 6-jarige prinsesje overleed aan een MRSA infectie. Ik heb een week gesloten om alles te regelen en een beetje op mijn effen te komen met ons gezin, maar na een week ben je niet over het overlijden van je kind...
Maar niet werken = geen inkomen dus geen keuze terug aan de slag!
De laatste jaren met het verstrengen van de regeltjes, het weinige respect, het steeds meer in een opvang wonen ipv in een huis, deden mij twijfelen om te stoppen als onthaalmoeder.
Na 10 jaar heb ik beslist dat ik zal stoppen wanneer mijn laatste kindjes naar school gaan... het systeem heeft mij vaak genoeg in de steek gelaten tijdens het leven en overlijden van mijn prinsesje... tijd voor een nieuwe job.
Veel onthaalouders zullen nog volgen, zelfs onder het statuut is het nog verre van ideaal... over dit en aantal jaar zullen er maar weinig onthaalmoeders overblijven.
Zo spijtig,want het werk zelf is super om te doen, elke dag die zalige snoetjes, eerste stapjes,eerste woordjes, eerste plasjes op het potje, hoe fier ze zijn en hoe fier je zelf bent dan, ik zal het allemaal missen!