Drie jaar geleden raakte mijn zoon tijdens de laatste week van mijn verlof bij een motorongeluk zeer ernstig gewond. Toen ik op de spoed aankwam zei de arts mij: "Mijn collega's zijn uw zoon aan het opereren maar veel hoop kan ik u niet geven." Mijn zoon had een zwaar hersenletsel en heeft 15 dagen in kunstmatige coma gelegen. Al die tijd kreeg ik geen enkele hoop dat hij het zou redden.
Ik moet daar niet bij vertellen dat het voor mij onmogelijk was om in die omstandigheden kindjes op te vangen. Ik heb toen via de huisarts ziekteverlof kunnen nemen wat ook niet zo denderend is qua vergoeding maar bon, het is beter dan niets .Uit pure noodzaak ben ik ongeveer acht weken later beginnen werken. Dat wat helemaal niet evident. Mijn zoon moest normaal gezien in ziekenhuis Inkendaal opgenomen worden voor zijn herstel maar dat lukte niet. Hij wou daar niet blijven en heeft 's nachts het ziekenhuis verlaten. Hij wou absoluut naar huis en aangezien dat zijn herstel niet bevorderde hebben we samen met de dokters de beslissing genomen om hem verder ambulant de therapie te laten volgen.
Niet evident iemand met zo'n zwaar hersenletsel in huis (de therapie was enkel in de voormiddag) en ondertussen kindjes opvangen. Het was echt wel heel zwaar. Om nog te zwijgen van het probleem voor het vervoer van en naar het ziekenhuis (ongeveer 40 km). We hebben dat kunnen opvangen via de mindermobiele centrale van het OCMW. Toen ik na mijn verlof terug opstartte, het was in december, had ik nog een bezetting van 9 kindjes op de week. Al de andere hadden een andere opvangplaats gezocht en met de eindejaarsvakantie had ik toen een loon van 300 euro, echt schrijnend! Je heb al zoveel zorgen en dan krijg je dit erboven op... Maar bon we hebben het overleefd en de zoon zijn herstel is goed verlopen maar met een volwaardig statuut had heel die periode toch minder moeilijk geweest.