Ik heet Ria, ben 48 jaar, gehuwd en heb drie kinderen.
Na een verkeerde studiekeuze heb ik een 10-tal jaren in de scheikunde gewerkt, maar het bleef kriebelen om met kinderen te werken. Op dat moment zag ik een omscholing niet zitten en volwassenenonderwijs bestond nog niet.
Ik las in een krantje van de gemeente dat ze onthaalouders zochten. Ik heb me geïnformeerd en het leek wel iets voor mij, een job met kinderen en goed te combineren met mijn eigen kinderen. Met veel enthousiasme begon ik eraan.
Na 7 jaar gewerkt als onthaalmoeder begon de zwaarte van het beroep te wegen,begon ik me vragen stellen: wat betekent het beroep als onthaalouder op de arbeidsmarkt, wat zijn mijn rechten als ik geen werknemer ben? Na nachten wakker te liggen van wat ga ik hier meedoen, heb ik de knoop doorgehakt om een opleiding kinderzorg te volgen via volwassenenonderwijs want ik wou met kinderen blijven werken, ze geven me zoveel voldoening maar zonder het juiste diploma lukt het niet op de arbeidsmarkt.
Gelukkig zat ik nog in het stelsel dat ik gedurende 9 jaar terug kon naar de stempelcontrole zodat ik toch nog een beetje inkomen had gedurende mijn opleiding. De opleiding was interessant, het studeren viel niet altijd mee. Gelukkig had ik veel steun van mijn gezin, er was wel veel dat ik al vernomen had via vormingen. Ik heb vrijstellingen aangevraagd maar de ervaring als onthaalouder daar zijn ze wel blij om, vooral op de stageplaatsen maar voor de rest betekent het niets dat was wel frustrerend. Ik merkte zelfs op school dat er nog misvattingen bestaan ivm wat een onthaalouder allemaal doet en welke vormingen ze allemaal volgt, zelfs bij de mensen die de opleiding gaven. Het waren 2 jaar van onzekerheid: ga ik nog werk vinden nu ik 41 jaar ben.
Op het einde mijn opleiding kon ik parttime in een kinderdagverblijf beginnen werken. Ik heb ondervonden dat werken in een crèche ook voldoening kan geven, er wordt geprobeerd om ieder kind de nodige aandacht te geven en met liefde te verzorgen. Na 1,5 jaar in de crèche te werken, miste ik toch het huiselijke, aan elk kindje de nodige aandacht geven was niet altijd mogelijk, ben ik op zoek gegaan naar werken met een klein groepje kinderen.
Momenteel werk ik in een revalidatiecentrum met een 6-tal peuters/kleuters met elk hun eigen problematiek (autisme, adhd, taalachterstand,...). Terug werken met een klein groepje doet zo’n deugd. Je kunt elk kind de nodige aandacht en liefde geven om zich te ontplooien.
In de crèche was ik blij dat men op men werk rekening gehouden heeft met mijn ervaring als onthaalouder: men heeft mij niet op 0 anciënniteit laten starten maar op 2 jaar. Eindelijk eens het gevoel dat werken als onthaalouder toch iets betekent in de arbeidswereld ook al was dit niet veel.
Maar toen ik in het revalidatiecentrum ging solliciteren kreeg ik te horen dat ik enkel deze anciënniteit kon overnemen als ik kon bewijzen dat ik werknemer was, het riziv keurt dit anders niet goed. Heb dan het besluit genomen dat ik dit heel graag zou doen maar met pijn in mijn hart heb ik loonverlies geleden. Mijn huidige werkgever vindt dit ook erg en heeft nog geprobeerd om dit in orde te krijgen maar de instanties willen enkel officiële papieren: ik moest kunnen bewijzen dat ik werknemer was op het moment dat ik onthaalouder was.
Als ik nu terugdenk aan de periode dat ik onthaalmoeder was, krijg ik wat heimwee naar de vele mooie momenten en ik heb deze job met heel veel liefde gedaan. Als er een degelijk statuut zou komen dan zou ik dit beroep terug willen uitoefenen. Maar mijn rechten die ik terug heb opgebouwd als werknemer wil ik niet meer afgeven.
Ik heb nu een vast en degelijk inkomen, bouw anciënniteit op, neem ik vakantie dan heb ik vakantiegeld, vanaf 45 jaar heb ik ook recht op arbeidsduurvermindering en kan ik genieten van een extra dag betaald verlof dat nog verhoogt bij 50, 55 jaar.